Het licht van fakkels werpt een nieuw licht op het winterlandschap in Oostenrijk. Maar waarom ziet iedereen die met een fakkel door de duisternis loopt er zo ontspannen uit? Samen met Lisa Flatscher, bergwandelgids uit Waidring, ervaren we het wonderbaarlijke effect van een winterse fakkeltocht.
Met fakkels door de winternacht van Oostenrijk
Het is januari en de sterren staan aan de hemel in het Tiroolse Pillerseetal. Een witte deken van sneeuw ligt over het landschap. De lucht is droog en koud – onze adem vormt kleine wolkjes voor ons gezicht, maar gelukkig geven de vlammen van onze fakkels een beetje warmte. Sinds we Waidring achter ons hebben gelaten, vormen de fakkels het enige licht in de duisternis. Van bovenaf moet het eruitzien, alsof een lichtgevende oranje slang zich door het donker een weg baant. Het voelt alsof we met elke stap terug in de tijd gaan – want 100.000 jaar geleden, kort na de ontdekking van het vuur, trokken onze verre voorouders op deze manier ook al door de winternacht.
De sneeuw knerpt zachtjes onder onze laarzen terwijl we bergop door het besneeuwde bos stappen. Alleen het geluid van onze stappen is te horen – voor de rest alleen maar stilte. Ook al zijn we met z’n achten, er is niemand die iets zegt. De vlammen van onze fakkels, die geheimzinnige schaduwen werpen op de bomen, trekken onze volledige aandacht. In het mystieke schijnsel van onze fakkels zien ze eruit als reuzen, die hun met sneeuw bedekte armen naar de hemel uitstrekken. En de blik op de hemel is overweldigend: zodra we het bos verlaten, zien we plotseling talloze sterren aan de hemel fonkelen. “Ik heb heel lang niet zo’n mooie sterrenhemel gezien,” fluistert een van ons vol verbazing.
Naar buiten gaan om tot jezelf te komen
Ons kleine groepje gaat vanavond met Lisa Flatscher op pad. Al 10 jaar laat deze enthousiaste bergwandelgids uit Waidring in het Tiroolse Pillerseetal haar gasten op zeer diverse paden kennismaken met de natuur. Zij richt zich daarbij vooral op bewuste waarneming: “In de natuur heb ik me altijd al veilig en beschermd gevoeld. En dat gevoel wil ik graag doorgeven aan mijn gasten, met wie ik op pad ben,” zegt een stralende Lisa. Ze weet waar ze het over heeft. Dat kun je aan haar zien.
“Soms merk ik dat mensen bij het gemoedelijk bewegen in de buitenlucht plotseling hun prestatiedrang loslaten, rust vinden en zichzelf weer ontdekken. Maar dat is niet aan mij te danken. Dat doet de natuur. De mensen ervaren dat zo, zonder enige moeite van mijn kant.” Daar vertrouwen we dan ook op. Dankzij haar uitstekende begeleiding kunnen we heel bewust aan de fakkelwandeltocht beginnen en tot onszelf proberen te komen.
Maar niet iedereen begint de avond met deze intentie: een gezin uit Stuttgart met twee kinderen doet mee omdat een fakkeltocht in de avond een spannend avontuur voor de kleintjes belooft. Het jonge stel uit München daarentegen, wil na een dag op de skipistes genieten van wat romantiek, ver weg van de drukte. Maar al snel raken we allemaal in de ban van de bijzondere sfeer en genieten we van de nachtelijke stilte.
Lees ook het artikel: Vakantiebeurs 2022 afgelast
Minder is meer en dat ontspant
Minder is meer. Dat is het aantrekkelijke van een avondwandeling. Omdat we minder zien, worden onze andere zintuigen op scherp gezet. “In het donker ‘zien’ we heel andere dingen dan overdag: we lopen langzamer en bewuster, we nemen onze omgeving anders waar,” zegt Lisa.
En wij merken deze veranderde waarneming nu ook zelf – onze in de genen verankerde instincten komen in actie. We horen plotseling geluiden in het bos, nemen geuren waar, die we overdag misschien niet zouden opmerken en ontdekken sporen van dieren in de sneeuw. Ook de sneeuwkristallen schitteren in de kou van de avond en in het schijnsel van de fakkels, heel anders dan overdag.
En zonder de fakkels zou de hele beleving maar half zo indrukwekkend zijn. “Vuur doet iets met mensen,” zegt Lisa terwijl ze het meditatieve effect van de fakkelwandeltocht uitlegt. “Misschien komt het doordat je je tijdens het lopen op de vlammen concentreert. Er is geen ruimte voor afdwalende gedachten – je blijft bij jezelf.” Wij voelen het ook: het vuur van de fakkels inspireert en ontspant. Het is een heerlijk gevoel om onderdeel te worden van de natuur en tot jezelf komen.
Langzaam keren we via het besneeuwde bospad terug naar het beginpunt van de tocht. We stappen uit de duisternis van het bos en zien de straatverlichting in het dorp op ons afkomen. Dat plotselinge licht doet onze ogen knipperen. De wereld van alledag heeft ons weer te pakken – jammer eigenlijk! We waren maar een uur onderweg, maar toch voelt het alsof we heel lang en heel ver weg zijn geweest.
[…] Fakkels in de sneeuw: met vuur op zoek naar jezelf […]